مواد افزودني فوق روان كننده بتن و مواد افزودني آب بند كننده

روان کننده بتن

مواد افزودني فوق روان كننده بتن (Superplasticizers)

 

اين مواد يكي از جديدترين و مؤثرترين انواع تقليل دهنده هاي آب مي باشند كه در امريكا به عنوان روان كننده هاي قوي و در ASTM بعنوان تيپ «F» نامگذاري شده اند.

افزودني هايي هم وجود دارند كه در ضمن تقليل آب به ميزان زياد باعث مقداري تأخير در گيرش هم مي شوند و به عنوان تيپ G طبقه بندي شده اند.

مصرف اين نوع افزودني ـ فوق روان كننده ها ـ معمولاً بيشتر از مصرف متداول براي روان كننده هاي عادي مي باشد و از اثرات جنبي نامطلوب آن هم بطور چشمگيري

كاسته شده است.»

«چهار گروه اصلي فوق روان كننده بتن وجود دارد: افشردة ملامين فرم آلدئيد سولفاته شده، افشرده هاي نفتالين فرم آلدئيد سولفاته شده، ليگنوسولفونات هاي اصلاح

شده و سايرين مانند استرهاي اسيد سولفونيك و استرهاي هيدرات كربن»

 

فرايند توليد اين مواد كه به صورت مصنوعي هم توليد مي شوند بسيار پيچيده بوده و به همين دليل، طبيعتاً مواد گران قيمتي هم مي باشند. ولي از آنجا كه اين مواد براي

هدف مشخصي توليد مي شوند و لذا مي توان ماهيت آنها را بهبود بخشيد و نيز با توجه به اينكه به دليل:

1ـ كم بودن ميزان ناخالصي اين مواد، زياده روي در مصرف آن اثر بدي ندارد.

2ـ جرم مولكولي بالاي آن كه باعث افزايش كارايي آن مي شود. باز هم در مقابل قيمت بالايشان مقرون به صرفه مي باشند.

مشخص ترين اثري را كه رشته هاي دراز مولكول مواد فوق روان كننده دارند، آن است كه به دور ذرات و دانه هاي سيمان مي پيچند و باعث مي شوند كه سيمان داراي يك بارمنفي شود كه همان باعث دفع ذرات سيمان از يكديگر مي شود.

و اين همان كاريست كه در واقع آن درون بتن انجام مي دهد ـ از اين بهبود پخش شدگي سيمان در بتن ـ و در نتيجه كاهش ميزان آب مصرفي ـ مي توان به دو صورت

استفاده برد:

اول از طريق توليد بتن با كارايي خيلي زياد و دوم با استفاده از توليد بتن با مقاومت خيلي بالا.

«بطور كلي فوق روان كننده ها مي توانند براي حصول كارايي معين، ميزان آب بتن را بين 25 تا 35 درصد كاهش دهند و مقاومت 24 ساعتة بتن بين 50 تا 75 درصد افزايش

مي يابد و حتي افزايش بيشتري در عمرهاي كوتاهتر رخ مي دهد.»

 

مواد افزودني آب بند كننده بتن

 

بتن به دليل وجود كشش سطحي در منافذ موئينة خمير سيمان هيدارته شده، آب را از طريق مكش موئينه به داخل كشيده و جذب مي نمايد. هدف مواد افزودني آب بند

كننده جلوگيري از اين نفوذ آب به داخل بتن است. عملكرد آنها تا حد زياد به آن بستگي دارد كه يا فشار اعمال شده توسط آب كم باشد، و يا بالا آمدن موئينة آب، يا آنكه

فشارهيدرواستاتيك اعمال شده باشد.

مواد افزودني آب بند كننده بتن مي توانند به چندين صورت عمل نمايند، اما اثر اصلي آنها آب گريز نمودن بتن است. مفهوم اين عمل آنست كه زاوية تماس بين آب و ديواره

هاي منافذ موئينه افزايش يابد به طوري كه آب از منافذ به بيرون رانده شود.

يك اثر مواد افزودني آب بندكننده از طريق واكنش با هيدروكسيدكلسيم موجود در خمير هيدراته شدة سيمان صورت مي گيرد.

اثر ديگر مواد افزودني آب بندكننده آن است كه در هنگام تماس با خمير سيمان هيدراته شده به آن مي چسبند و به دليل قليايي بودن سيمان، امولسيون «آب بندكننده» را

به ذرات كوچك تقسيم مي كنند.»

«نكتة نهايي كه بايد در مورد افزودني آب بندكننده ذكر نمود آن است كه به علت آنكه تركيب دقيق آنها نامعلوم است، اطمينان يافتن از آنكه حتماً فاقد كلريد باشند، اهميت

حياتي دارد. و همچنين اين مواد بايد از مواد دافع آب كه مبناي صمغ هاي سيليكوني دارند و در روي سطح بتن اعمال مي شوند تميز داده شود.»

افزودني هاي چسبنده

«اين نوع افزودني ها امولسيون هاي پليمري هستند كه چسبندگي بتن تازه را به بتن سخت شده افزايش مي دهند و لذا بيشتر براي كارهاي تعميراتي بكار مي روند.

امولسيونها يك محلول كلوئيدي از پليمرها در آب هستند و با استفاده از آنها بتني با شيوة (LMC) يا با پليمر (PPCC) توليد مي شود. اگر چه پليمرها گران قيمت اند ولي

مقاومت كششي و نيز دوام بتن را افزايش مي دهند، همانگونه كه چسبندگي را افزايش مي دهند.»

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

محدودیت زمانی مجاز به پایان رسید. لطفا کد امنیتی را دوباره تکمیل کنید.